You

به سراغ من اگر می‌آیید،

پشت هیچستانم.

پشت هیچستان جایی است.

پشت هیچستان رگ‌های هوا، پر قاصدهایی است

که خبر می‌آرند، از گل واشده دورترین بوته خاک.

روی شن‌ها هم، نقش‌های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح

به سر تپه معراج شقایق رفتند.

پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

زنگ باران به صدا می‌آید.

آدم این‌جا تنهاست

و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است.

به سراغ من اگر می‌آیید،

نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من.

If you come to see me,

I am behind Nothingness.

Behind Nothingness, there is a place.

Behind Nothingness, the veins of the air are filled with dandelion seeds

That bring news of the farthest blossomed flower in the dust.

On the sands, too, are the hoofprints of delicate riders’ horses

Who, in the morning, rode to the summit where the poppies ascend.

Behind Nothingness, the umbrella of desire is open:

As soon as the thirst of a breeze runs through the veins of a leaf,

The chime of rain begins to ring.

Here, man is alone,

And in this solitude, the shadow of an elm stretches into eternity.

If you come to see me,

Come softly and gently, lest you shatter

The fragile porcelain of my loneliness.

——————

Kintsugi is the art of mending broken pot with gold

Kintsugi is proof that some things are even more beautiful for having been broken. In life, love and relationships, often it’s the challenges that make us stronger and allow us to rebuild. This idea starts to sink in as I’m glueing my four broken pieces back together and filling in any gaps with putty.

Yahya