اتاقی که به اندازه ی یک تنهایی ست
دل من
که به اندازه ی یک عشق است
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد
به زوال زیبای گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای
و به آواز قناری ها
که به اندازه ی یک پنجره می خوانند
آه…
سهم من این است
سهم من این است
سهم من…
آسمانی ست که آویختن پرده ای آن را از من می گیرد
سهم من پایین رفتن از یک پله متروک است
و به چیزی در پوسیدگی و غربت  واصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست
و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید:
“دستهایت را
دوست می دارم”

‏In a room as big as loneliness
‏my heart
‏which is as big as love
‏looks at the simple pretexts of its happiness
‏at the beautiful decay of flowers in the vase
‏at the sapling you planted in our garden
‏and the song of canaries
‏which sing to the size of a window

Ah…
This is my share
This is my share
my share…
It is the sky that a curtain takes away from me
My share is going down an abandoned staircase
And achieve something in decay and homelessness
My share is a sad walk in the garden of memories
And in sorrow a voice that says to me:
“Let me hold your hands that
I love”